De Yanshi jiaxun door Yan Zhitui werd geschreven tegen het einde van het leven van de auteur, te oordelen naar taboe-karakters en andere aanwijzingen die duiden op een datering tijdens de Sui-dynastie (581–618). Het is niet de eerste compilatie van familiewetten die we kennen, maar het is veruit het meest complete vroege voorbeeld, aangezien het grotendeels in zijn geheel is overgeleverd, en de invloed ervan is te zien in veel latere werken.

De auteur leefde zowel in het noorden als het zuiden voordat de Sui hereniging plaatsvond, dus het bepalen van uniforme normen, vooral taalkundige normen, is onvermijdelijk een van zijn belangrijkste zorgen, en dit kan verklaren waarom het werk werd gewaardeerd en geciteerd in de decennia onmiddellijk na de samenstelling ervan.

Een ander voor de hand liggend thema is hoe ervoor te zorgen dat de familie overleeft in onzekere tijden, waarin de achteruitgang en zelfs uitsterving van eens nobele families niet ongewoon was. Zijn advies draagt daarom een praktische en voorzichtige boodschap, die sommigen later als onvoldoende Confuciaans idealisme beschouwden. Vermaningen aan zijn familie om het boeddhistische geloof te behouden, en ook de visie op een perfecte samenleving onder het bewind van de Boeddha van de Toekomst, tonen zeker een volledige afwezigheid van de puristische, revivalistische stroming van het Neo-Confucianisme, maar weerspiegelen wel de gedemoraliseerde omstandigheden van de late zesde eeuw.

In literaire termen is de hoeveelheid boeddhistisch materiaal waarnaar wordt verwezen eigenlijk vrij verwaarloosbaar. Dit weerspiegelt echter mogelijk niet de werkelijke mate van toewijding van de auteur aan het boeddhisme, maar eerder de conventies van wat al een gevestigde schrijfstijl was – conventies en normen staan, om te herhalen, sterk centraal in het werk. Desondanks laat de boodschap dat de beste strategie is om je te wijden aan studie, indien nodig slechts aan 'enkele honderden volumes', zowel een onverminderde Confuciaanse toewijding aan de klassieke traditie zien, als ook de voortdurende circulatie in privéhanden – zelfs in tijden van gewelddadige vernietiging – van een veel grotere hoeveelheid literatuur dan op hetzelfde moment in de geschiedenis van West-Europa.

Als hoofd van een geleerde familie waren de doelen van de auteur natuurlijk veel hoger dan minimaal, en hij streeft ernaar om aan zijn kinderen een schat aan arcane en pedante informatie door te geven – zelfs over Daoïstische religieuze literatuur, die hij om sectarische redenen volledig verwerpt als religieuze invloed – wat aantoont dat China zich midden in een periode van hevige oorlogvoering bevond en toch een onverminderde waardering voor kennis behield. Als gevolg hiervan is de Yanshi jiaxun door sociale historici en nog meer door filologen gebruikt als een bron, hoewel het ook belangrijk getuigenis aflegt van wat een Boeddho-Confuciaans leven zou kunnen zijn, en zo een mogelijk alternatief illustreert voor het eng gedefinieerde Neo-Confucianisme.

De historische belangrijkheid van dit alternatief, waarvan de retorische verdediging de neiging heeft minder dramatisch te zijn dan die van een meer compromisloze houding, is misschien onderschat. (Tim H. Barrett 2003 in Yao Xinzhong, The Encyclopedia of Confucianism p745)